به گزارش «قدس آنلاین»،  آیت‌الله مکارم شیرازی در تفسیر نمونه ذیل آیه ۱۸۳ سوره  مبارکه «بقره» به بیان اهیمت روزه پرداخته و آن را سرچشمه تقوا عنوان کرده است که در ادامه متن آن را می‌خوانیم؛

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ الرَّحْمَٰنُ

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ؛ ای افرادی که ایمان آورده‌اید! روزه بر شما مقرر شده، همان گونه که بر کسانی که قبل از شما بودند مقرر شد تا پرهیزگار شوید». (بقره/ ۱۸۳)

در آیات مورد بحث به بیان یکی دیگر از  این احکام یعنی روزه، یکی از مهم‌ترین عبادات می پردازد و با همان لحن تأکیدآمیز گذشته می‌گوید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! روزه بر شما نوشته شده است آن گونه که بر امت‌های قبل از شما، نوشته شده بود» (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ).

و بلافاصله فلسفه این عبادت انسان‌ساز و تربیت آفرین را در یک جمله کوتاه، اما بسیار پرمحتوا چنین بیان می‌کند: «تا پرهیزکار شوید» (لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ).

آری، روزه چنان که شرح آن خواهد آمد، عامل مؤثری است برای پرورش روحِ تقوا و پرهیزگاری در تمام زمینه‌ها و همه ابعاد.

از آنجا که انجام این عبادت با محرومیت از لذت‌های مادی و مشکلاتی ـ مخصوصاً در فصل تابستان ـ همراه است، تعبیرات مختلفی در آیه فوق به کار رفته که روح انسان را برای پذیرش این حکم آماده سازد.

نخست با خطاب یا أَیُّهَا الَّذِیْنَ آمَنُوا:  «ای مؤمنان»!

آنگاه، با بیان این حقیقت که روزه اختصاص به شما ندارد، بلکه در امت‌های پیشین نیز بوده است.

و سرانجام با بیان فلسفه آن و این که اثرات پربار این فریضه الهی صد در صد عائد خود شما می‌شود، آن را یک موضوع دوست داشتنی و گوارا می‌سازد.

در حدیثی از امام صادق(ع) نقل شد که: لَذَّةُ ما فِی النِّداءِ أَزالَ تَعَبَ الْعِبادَةِ وَ الْعَناءِ! :  «لذت خطاب (یا أَیُّهَا الَّذِیْنَ آمَنُوا) آن چنان است که سختی و مشقت این عبادت را از بین برده است».